maandag 25 juni 2018

23 juni: Halifax - Maaseik

Vandaag slapen we uit tot half negen want het wordt een heel lange dag: onze vlucht vertrekt pas om 21:30 En we zullen pas morgenavond weer een bed tegenkomen.

De koffers worden klaargemaakt voor vanavond en nadat ik een beetje gevolgd heb wat onze Duivels in Rusland uitspoken, wandelen we op het gemak naar Halifax Citadel. 





Ook weer een National Historic Site. Dit is de Engelse tegenhanger van de Fransen van gisteren, alleen was dit dus geen stad. Ook hier wordt weer alles natuurgetrouw nagespeeld en op elk uur is er een aflossing van de wacht. Om stipt 12 uur wordt een kanonschot gelost en er lopen een doedelzakspeler en trommelaar rond. 
















Het is hier extreem rustig wat bezoekers betreft en dat schept een unieke sfeer. De citadel dateert overigens van 1856 nadat er maar liefst 28 jaar aan gebouwd werd. In feite is dit de vierde en laatste Citadel op deze plek. De Engelsen zijn hier gebleven tot 1906 en daarna heeft het Canadese leger hier zijn intrek genomen tot 1951.

Ter gelegenheid van het 100 jarig einde van WOI is een stuk van de loopgraven op Flanders Fields nagebootst. Veel Canadezen uit deze streek zijn bij ons gesneuveld.









Net als gisteren zou je hier bijna een volle dag kunnen rondlopen om alle tentoonstellingen en demonstraties te zien, maar we willen ook nog iets van de stad zelf zien en tegen half twee wandelen we naar de haven.





Zelfs de zon laat ons nu weten dat de cirkel zo goed als rond is.

Op de boardwalk in de haven heerst een gezellige drukte. 


Overal staan kraampjes en eettentjes en we nemen ons nog vlug een hotdog(je) voor we een ritje met één van de 6 amfibievoertuigen van Harbour Hopper maken. 



Deze maakt eerst een rit van een klein half uur langs de voornaamste bezienswaardigheden van de stad en rijdt dan het water in voor een tocht door de haven. Hierdoor krijg je een ander zicht van de stad. De zeemacht is hier trouwens ook goed vertegenwoordigd (vandaag overigens de jaarlijkse 'familiedag').






Intussen vertelt een gids vanalles over wat we zien, maar door het gebrul van de zware motor krijg ik daar bitter weinig van mee. Tijdens de gebruikelijke vraag waar iedereen vandaan komt blijkt wel weer dat wij de enige Europeanen zijn.
Voor we hieraan begonnen scheen de zon licht versluierd en was het aangenaam warm. Boven op het open reusachtig voertuig is het al wat frisser, en eenmaal op het water is het echt koud.







Tegen kwart na drie wandelen we nog wat door de stad en wil nog iemand vlug een schietgebedje doen 😁








Een uurtje later is het tijd voor ons laatste avondmaal (om in de juiste termen verder te gaan).
Dit nuttigen we op het terras van een Ierse pub met de naam Durty Nellys  (Ja, met een 'u'). Een laatste keer heerlijke seafood chowder (heel dikke soep met veel vis) en daarna een heerlijk lamsstoofpotje. Doorgespoeld met een IPA. Binnen speelt een bandje en zit het stampvol. En blijkbaar met Duitse supporters, want bij de 2-1 vallen ze zich juichend in de armen.

En dan is het tijd om onze koffers in de auto te heffen en richting luchthaven te rijden waar we om 18:15 binnenrijden. Vroeg, maar liever 1 uur te vroeg dan 1 minuut te laat (en met wat we al hebben meegemaakt weet je maar nooit).

Maar deze keer verloopt alles op rolletjes. De auto wordt - na onze laatste 32 kilometer gereden te hebben - zonder problemen ingeleverd met 5.405 kilometers meer op de teller dan drie weken geleden. Dat is, op een paar kilometer na, van de Noordkaap naar Gibraltar!


Op de luchthaven is het lekker rustig en zowel het inchecken als de veiligheidscontrole verlopen heel relaxt. Er kunnen zelfs grapjes vanaf wanneer onze rugzak een extra controle nodig heeft vanwege een... boek. Dat er 30 naalden van spuiten en capsules  inzitten was niet verdacht, maar dat boek, daar kun je iemand mee doodslaan.
Tijdens het wachten kan ik dit laatste verslag maken en al wat foto's sorteren.

Met een 10-tal minuten vertragen verlaten we Canada om 21:40. Volgens de piloot wordt er wat turbulentie verwacht, maar ik krijg daar niets meer van mee 😴. Ik wordt pas wakker net voor de landing in Keflavik om 04:45 IJslandse tijd. Hier hebben we drie uur tijd om wat te eten en de foto's van gisteren te sorteren.

Die drie uur worden er echter bijna 4, want we vertrekken hier met 55 minuten vertraging (en een hoop gezeur van een Ollander).

Net nadat we de kust van IJsland verlaten, vallen de ogen weer dicht om net voorbij de Nederlandse kust weer open te gaan.






Van de 55 minuten vertraging blijven er bij de landing nog 25 over. Bijna anderhalf uur later stappen we weer in onze eigen auto (die opeens erg klein lijkt) en beginnen we aan het vermoeiendste stuk van deze drie weken: de reis naar huis.

Het zijn, na een moeizame start, weer drie mooie (en vermoeiende) weken geweest. Moesten we het opnieuw kunnen doen, zouden we er echter twee vakanties van gemaakt hebben, want alleen al op Newfoundland kun je je drie weken zoet houden. Over het weer hebben we met slechts één verregende dag zeker niet te klagen gehad. Het is met momenten wel koud geweest maar daar kun je je gemakkelijk op kleden en wen je snel aan. Die kou is overigens zeer uitzonderlijk in deze periode, hoewel op Newfoundland nu opnieuw natte sneeuw voorspeld wordt!
Net als vorig jaar hebben we vrij weinig wild gezien (vergeefs gehoopt op enkele zwarte beren en walvissen).

Tot een volgende keer!