04 juni: Kejimkujik NP

Vannacht allebei geslapen als een roos. Eigenlijk niet moeilijk na de weinige slaap van de afgelopen dagen.

De zon is dus ook al lang wakker als wij onze ogen open doen.

Vandaag eigen ontbijt en dat smaakt ons beter dan dat van gisteren.

Ik had hier gisteren al een drinkbekertje onder het afdak zien hangen en tijdens het ontbijt wordt mijn vermoeden bevestigd: hier zitten kolibries. Twee stuks waarvan de ene de andere het drinken niet gunt. Om deze piepkleine vogeltjes op de gevoelige plaat vast te leggen moet je al van goede huize zijn.

Vandaag doen we het rustig aan en er staat een bezoek aan het Kejimkujik Nationaal Park gepland. Aan het visitorcenter kunnen we nog eens op internet en er lopen al snel 2 mails binnen die niet bevorderlijk zijn voor mijn bloeddruk: de autohuurperikelen zijn nog steeds niet van de baan en in tegenstelling tot wat ons gisteren werd meegedeeld is er nog steeds geen oplossing! Tot overmaat van ramp hebben ze in Nederland een foto nodig van het contract van de auto die we nu mee hebben op eigen kosten. Laat dat nou net in de rugzak steken die nog in onze blokhut staat. Er zit dus niks anders op dan weer op en af te rijden.

Het is dan ook al 13u eer we aan onze geplande wandeling kunnen beginnen. Kanoën hebben we ook nog even overwogen, maar dit zou de schouder geen goed doen.

Het wordt dus de Mercy River trail, een tochtje van 3,5 km langs de rivier en door bos, en dan weer via dezelfde weg terug. Mooi, maar zeker niet uitzonderlijk.

Wanneer we aan het einde komen zien we dat er een aansluiting is op de Slapfoot trail, 3.2 km langs het Kejimkujik Lake, en we besluiten dit stuk erbij te nemen. Op de overzichtskaart, die we aan de ingang van het park hebben gekregen, heb ik gezien dat we niet persé via dezelfde weg terug moeten, maar dit ook langs de parkweg kunnen doen. Zo hoeven we niet dezelfde weg terug te lopen en korten we ook nog een stukje in.

Na een paar honderd meter zijn we Slapfoot echter al kwijt en lopen we gewoon door het bos. Ja, wij hebben ook een déja-vu met vorig jaar...
Dit keer ligt het echter niet aan ons, want er zijn nog 4 mensen verloren gelopen. Al vrij snel weet ik me deze keer echter te oriënteren, en 10 minuten later zitten we weer op het goede pad (zonder teruggelopen te zijn).

Af en toe genieten we op een bank van het uitzicht en 1 keer krijgen we zelfs gezelschap.

Langs de parkweg lopen we nog voorbij een nest schildpadeieren. Het park is de enige plek in Canada waar nog schildpadden in het wild voorkomen en gisteren hebben we er één gezien in het water bij onze blokhut.

Bijna 3 uur en 11 km na onze start zijn we weer terug bij de auto.

Vandaag gaan we ons niet laten vangen met eten, want gisteren was het enige restaurantje in de buurt (4km) al vroeg gesloten en hebben we 25 km (enkel) moeten rijden Om een hamburger te krijgen. Dus zitten we om 16u45 al met de knieën onder tafel voor een heerlijke soep, een poutine en een nagerechtje.

Op aanraden van de uitbaters rijden we daarna naar Anapolis Royal, de enige plaats in de buurt waar nog wat te zien is. En het is maar 45 km van hier.

Het is 18u wanneer we stoppen aan Fort Anne, een 'historic site' in Anapolis. En net nu begint het te regenen. We wandelen toch nog even wat rond (het gebouw is al gesloten) en maken daarna nog een ritje door het stadje dat mooi verzorgd oogt.

Omdat we hier weer internet hebben sturen we nog even een mail naar Alamo om te laten weten dat we de auto vandaag niet terugbrengen en tanken we voor de eerste keer.

Bij thuiskomst zijn de kolibries zich weer aan het vechten voor wat water en probeer ik ze nog eens vast te leggen.

En dan is het tijd om alles in te pakken want morgen moeten we er vroeg uit: om 8u moeten we vertrokken zijn want we mogen de veerboot in Digby niet missen.

Ik heb blijkbaar toch weer tijd genoeg gehad om deze brief te schrijven...

Niet warmer dan 13°C geweest bij steeds toenemende bewolking en frisse wind.