Nadat het ons gesmaakt heeft vertrekken we richting Hopewell Hill. Indien we rechtstreeks zouden rijden is dat zo'n 163 km en 2u.
Dat doen we echter niet en we rijden via de Fundy Scenic Drive naar St. Martins.
In het haventje van Saint-Martins liggen de schepen vanwege het laagtij op het droge.
Net voor de afslag naar de Fundy Trail Parkway stoppen we even bij het 'Caves Restaurant' waar ze de - naar eigen zeggen - beste seafood chowder (soep) ter wereld hebben. Het restaurant is genoemd naar de grotten waar je bij laagtij (nu dus) te voet naar toe kunt wandelen (wat we niet doen).
Wat we wel doen is hun soep proberen en het moet gezegd, het is een stevige en lekkere soep met veel vis in.
De Fundy Trail Parkway kun je zowel te voet als met de fiets of auto doen. Langs het doodlopend stuk weg van 15 km lang loopt een wandelpad en zijn er verschillende uitkijkpunten. Vanaf een tiental van deze uitkijkpunten vertrekken dan weer kortere wandelingen. Wij besluiten het Flowerpot Rock Scenic Path te doen (1,5 km) en via de Multi-Use Trail (dit is het lange pad langs de weg) terug te komen. Normaal gezien zouden we nu tussen de vele soorten bloemen moeten wandelen, maar blijkbaar zijn we nog iets te vroeg. Behalve de dotter- en pisbloemen en de wilde seringen bloeit er nog niet veel.
Eens terug bij de auto (een dikke 3,5 km gewandeld) rijden we verder en stoppen telkens weer als er een mooi uitzicht is. Aan de Fuller Falls hebben we geluk: net als we weer boven komen, wordt er een bus met een zestigtal bejaarde vrouwen - begeleid door... 3 mannen - gelost. De tranen springen me in de ogen als ik er aan denk wat deze heren moeten doorstaan. Een getater dat boven het ruisen van de waterval uitkomt.
Rond 16u houden we een korte picknick met mooi uitzicht op Long Beach en dan wordt het stilaan tijd om terug te keren want het park sluit onherroepelijk om 17u. Eerst dachten we nog dat we aan de andere kant eruit konden, maar wanneer we de kleine lettertje op de kaart lezen blijkt dat die uitgang ergens in de toekomst gepland is. Jammer, want dat zou ons volgens de navigatie een uur tijdswinst opleveren.
Nu moeten we dus terug via Saint Martins, en daar is intussen het verschil tussen laag- en hoogtij goed te zien.
En dan gaat het zowat in één ruk door naar Hopewel Hill. De dame in de boordnavigatie probeert ons echter steeds weer terug te leiden naar Fundy Trail Parkway, totdat we erachter komen dat we de instellingen moeten aanpassen van 'kortste' naar 'economy'.
We rijden nu landinwaarts door een bebost, heuvelachtig landschap waar in de buurt van Sussex de bossen geleidelijk aan plaats maken voor weilanden. Op het traject van 50 km komen we maximum 20 auto's tegen. Het is trouwens al heel de dag extreem rustig; behalve de bus van de boerinnenbond hebben we op de parkway geen 10 auto's gezien.
Even voorbij Sussex blijkt op één van de hellingen zelfs een klein skigebied te zijn ingericht.
Na een tijdje besluit onze navigatiedame dat we lang genoeg op asfalt gereden hebben en stuurt ze ons een gravelweg op (ze heeft dit eerder ook al een paar keer geprobeerd, maar toen hebben we haar raadgevingen in de wind geslagen, nu is er geen ontkomen aan).
Aanvankelijk zien we nog enkele huizen liggen, maar gaandeweg wordt de toestand van de weg steeds slechter en zien we nog alleen maar bomen, waarvan een brede strook langs de 'weg' gekapt is.
Bij mij komt het echte 'Canada-gevoel' op, bij Annette langzamerhand de schrik dat we hier nooit meer weggeraken... .
Toch heeft de weg een nummer (800-en-nog-iets), en net als we denken dat zelfs Onze-Lieve-Heer hier nog nooit geweest is, komen we zowaar 2 vrachtwagens en een pick-up tegen.
Na een kleine 30 km duikt plots de HW114 op en glijden we weer over het asfalt naar het Fundy National Park. Vlak voor de afdaling van het hoogste (366m) naar het laagste (0m) punt stoppen we nog even om van het uitzicht te genieten
Beneden in Alma - we moeten nog 25 km - twijfelen we of we hier wat eten, of verder rijden naar de Broadleaf Ranch, onze eindbestemming, waar ook een restaurant is. Het is bijna 19u en om toch niet te laat aan te komen besluiten we verder te rijden. Fout, fout, fout en nog eens fout!
Bijna half acht stoppen we aan het 'office' van de ranch en daar lezen we dit:
We hebben overigens wel weer een wijds uitzicht vanuit onze blokhut.
Het restaurant blijkt gesloten, want voor ons 2 en het andere koppel dat er met een camper staat, zal het niet lonen om open te doen.
Dichtsbijzijnde restaurant dat open is: juist, datgene waar we een half uur geleden hebben staan twijfelen.
Omdat we geen andere keuze hebben, zit er niets anders op dan weer 25 km terug te rijden. Gelukkig hebben we eerder vandaag weer ontbijt voor de komende 2 dagen gekocht.
Na het eten lopen we nog vlug de winkel in om ons avondmaal voor morgen te kopen (een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, hoewel...), wandelen even door de haven en rijden dan via een kleine omweg langs de kust terug om de zonsondergang nog even mee te pikken.
Uiteindelijk hebben we vandaag toch wee 330 km gereden (is maar het dubbele van wat we gedacht hadden).
Heel de dag licht bewolkt geweest bij temperaturen tussen 9° (aan de kust) en 15° (in het binnenland).
PS: we zitten wel met zeer slechte WiFi, dus volgend verslag komt weer met een dag vertraging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten