11 juni: Cabot Trail

Vandaag staan weer heel wat kilometers op het programma en dus loopt de wekker al voor 7 uur af.

Het is nog stralend weer, maar wanneer we ons pover ontbijt op hebben, gaat de zon al schuil achter de wolken.

Stipt 9 uur beginnen we aan ons rondje Cape Breton via de Cabot Trail. Dit zou één van de mooiste routes in Atlantisch Canada moeten zijn.

We rijden in tegenwijzerzin waardoor we eerst langs de oostkust van het schiereiland rijden. Na een goede 30 km zien we ons eerste wild, groter dan de paar hazen die we al gezien hebben: in de berm loopt een rode vos (al kan het volgens mij ook een coyote zijn geweest). We kunnen onmogelijk stoppen omdat het vlak na een bocht is en er enkele voertuigen achter ons rijden.

Het landschap is wel mooi maar (nog) niet spectaculair te noemen.

 Skiën met zicht op de oceaan...

...maar je moet wel eerst de lift durven nemen.

Bij kilometer 80 (ongeveer) komen we bij de ingang van het Cape Breton Highlands National Park. Hier lopen we even het visitorcenter binnen om wat inlichtingen en een gedetailleerde kaart over wandelroutes te vragen.

Omdat de volledige toer - met een uitschieter naar het noorden - een goede 360 km lang zal zijn, zijn langere wandelingen echter uitgesloten.

Het eerste uitstapje duurt echter maar een kwartiertje en begin recht tegenover het visitorcenter. Via iets meer dan 200 trapjes gaat het naar een uitkijkpunt op zo'n 45 meter boven de zeespiegel.

In de buurt van Ingonish Beach stoppen we een eerste keer bij een, jawel, kerk met kerkhof.

De weg slingert verder langs de kust, heuvel op heuvel af, en we stoppen regelmatig om van  de uitzichten te genieten. Het belooft een lange dag te worden.

Op aanraden van de ranger wijken we bij Neil's Harbour van de trail af om een korte omweg te maken naar White Point waar we onze volgende korte wandeling maken.

Het is inmiddels 13:30 en we zitten qua afstand nog maar op 1/3...

Bij Cape North wijken we opnieuw van de trail af, nu om naar het noordelijke punt te rijden. Is iets van een half uur heen, en via dezelfde route terug. Aanvankelijk wilden we hier tot aan Meat Cove gaan om daar ook een wandeling te maken, maar de laatste 8 km zijn gravel en dat wandelen kunnen we wegens tijdsgebrek toch vergeten.

Eenmaal terug op de trail rijden we door het bergachtige binnenland naar de oostkust. De hoogste berg in het Park is 535 meter hoog, maar de weg komt tot op ca. 350 m hoogte. Lijkt niet hoog, maar als je bedenkt dat je een paar kilometer verder weer op zeeniveau zit, is het best indrukwekkend.

Rond 16u bereiken we de oostkust in Pleasant Bay.

Hier springen we binnen in het 'Whale Interpretive Center' waar we de enige bezoekers zijn en na betaling een extra woordje uitleg krijgen. Drie kwartier later staan we weer buiten en nu is het hoog tijd om het gegrom in onze magen te doen ophouden. Het dorp is echter totaal uitgestorven (zoals overal elders eigenlijk) en we zijn maar wat blij dat we voorbij een motel met restaurant komen. De dienster staat ons al aan de deur op te wachten en binnen zit een man of 4.

Tijdens het eten krijgen we gezelschap van verschillende kolibries  die komen drinken aan de vaatjes die buiten tegen het venster hangen. Zowel filmen als foto's maken is met de gsm niet echt succesvol.

Tegen 18u zitten we terug in de auto en volgens onze navigatiedame is het nog bijna drie uur rijden.

Toch maken we tijd voor enkele korte haltes op de vele uitkijkpunten. Het is hier veel 'bergachtiger' dan aan de oostkant. Bij 'Bog', terug wat landinwaarts maken we zelfs nog een korte wandeling over een boardwalk tussen de vennen. Het lijkt wel alsof we door de Hoge Venen wandelen. Alleen zouden hier moose moeten rondlopen. We zien wel enkele sporen, maar de elanden zelf laten zich niet zien. De temperatuur bedraagt trouwens.... 5°C!

Wanneer we terug een paar kilometer onderweg zijn geeft Annette opeens een gil: aan de linkerkant van de weg (notabene míjn kant) loopt in een diepe gracht een moose! Vol in de remmen en achteruit want er is toch geen kat op de weg te zien.

Na een minuut of 5 en enkele foto's later, moeten we toch plaats maken voor een achteropkomende auto.

Er volgen nog enkele korte fotostops en net voor zonsondergang verlaten we het park bij Chéticamp.

Dit blijkt een uitgestrekte stad te zijn waar bovendien Frans wordt gesproken. Een groot deel van de westkust van Cape Breton wordt bewoond door de Acadians, afstammelingen van de Franse bezetter in de jaren stillekes.

Even voorbij Chéticamp, en net voordat de weg weer van de kust wegloopt, 'genieten' we (ik buiten en Annette in de auto) van de zonsondergang in de Sint Lawrencebaai. Genieten tussen aanhalingstekens want bij 4° en een snijdende wind valt dat vies tegen.
Maar het loont de moeite.

En dan volgen de laatste 66 km van deze lange dag.
Aan de receptie van onze lodge werd ons gezegd dat de hele ronde door sommige mensen in 6u wordt afgehaspeld. Dat moet dan op Japanse wijze gebeuren want wij hebben er net geen 13 uur over gedaan en dan hebben we nog niet dé wandeling van het Park gedaan, de Skyline Trail.

Maar... die blijkt op een goede 100 km van Baddeck te zijn. 

Morgen hebben we een volle dag om naar North Sydney te rijden waar we om 21:45 aan de ferry worden verwacht. Tijd genoeg om eerst nog die Skyline Trail te wandelen. Wat is nu tenslotte een ritje van 100 km enkele richting?

Uiteindelijk hebben we vandaag 362 km afgelegd. Al bij al is het vrij zonnig geweest en als er geen wind stond waren de temperaturen tussen 7 en 11° goed te verdragen. Eens 18u voorbij haalden we nauwelijks 5°.

En Newfoundland zou nog kouder zijn dan Nova Scotia. Dat belooft...

Voor de foto's ontbreken vandaag de tijd en middelen.