02 juni: Maaseik - Halifax

Zo, we beginnen eraan.

Vandaag worden we een dag ouder in luchthavens en vliegtuigen.

Om half negen zetten we koers naar Roelofsarendveen waar we de auto achterlaten en met een busje naar Schiphol worden gebracht.
Het is stipt 11u wanneer we daar aankomen en we mogen al onmiddellijk aanschuiven in een lange rij aan de drop-off. Drie kwartier later zijn we onze koffers eindelijk kwijt en kunnen we naar de veiligheidscontrole.

Hier gaat het gelukkig heel wat vlotter en dus hebben we nog tijd voor een koffie en pistolet.

Enkele minuten na 14u nemen we een aanloop over de startbaan en begint de eerste etappe. Bijna drie uur later bollen we uit op de landingsbaan van Keflavik, IJsland.

Net voor de landing ben ik aan het nakijken of we alles terug mee hebben en hierbij ontdek ik tussen mijn stoel en de wand een zwarte portefeuille. Maar ik heb toch een bruine en die zit nog in mijn zak...
Blijkt het de portefeuille van iemand van een vorige vlucht te zijn (zo goed worden de vliegtuigen gepoetst...). Wanneer ik in de portefeuille kijk krijg ik het warm en koud tegelijk: een pak geld (waarvan de waarde dicht tegen de 4 cijfers komt) en belangrijke identiteitsbewijzen.
Ik kan me onmiddellijk de gemoedstoestand van de eigenaar voorstellen en vanzelfsprekend wordt de portefeuille mét alle inhoud bij het uitstappen aan de stewardessen gegeven. Eerlijk duurt nog altijd het langst!
Geen 10 minuten later horen we de naam van de ongelukkige omroepen door het luchthavengebouw. Blijkbaar was mijn Engels toch niet zo goed en heeft men mij verkeerd begrepen want de eigenaar heeft op een andere vlucht gezeten en zal zeker niet meer hier rondlopen. Nadat we het aan de infobalie nog eens hebben uitgelegd kan het wachten op onze volgende vlucht beginnen.

Om 16u30 wordt onze gate voor de aansluitende vlucht van 18u05 bekend gemaakt. Tijd zat, maar omdat het volgens de wegwijzers nog 20 minuten lopen is tot daar zetten we ons toch maar in beweging.  En maar goed ook. We moeten natuurlijk langs de douane omdat we de Schengenzone verlaten en daar staat een schijnbaar oneindige rij mensen aan te schuiven. Na een paar ogenblikken krijg ik echter in de gaten dat er automatische paspoortcontrole mogelijk is voor meerjarige koppels uit de Schengenzone en daar is de rij een stuk korter. Families mogen verder aanschuiven voor de manuele controle.

Nu hebben we plots toch weer tijd om nog een tradioneel IJslandse hotdog (met uien, ketchup, mayonaise én mosterd) te eten.

Bij het boarden worden onze papieren nog eens gecontroleerd en wil men weten wat we in Canada gaan zoeken en hoe lang we daarvoor nodig hebben. En straks in Canada zelf volgt nog eens dezelfde ondervraging...

Wanneer we plaats nemen in het vliegtuig is de eerste plek waar ik naar kijk natuurlijk de ruimte tussen stoel en wand, maar deze keer is die leeg...

Met een kwartiertje vertraging beginnen we uiteindelijk aan de tweede en laatste etappe met als doel Halifax.

Boven het puntje van Groenland hebben we geluk dat het helder is en dus wordt de GSM bovengehaald voor wat foto's.

De rest van de vlucht verloopt vrij rustig, maar van slapen komt niet veel in huis.

Blijkbaar hebben we flink wat tegenwind gehad want we landen met iets meer dan een half uur vertraging. Aan de grond staat alleszins een meer dan krachtige wind en de landing is dan ook iets ruwer dan we doorgaans gewend zijn.

Nog voor we in het luchthavengebouw zijn worden we al gecontroleerd door de douane, iets wat we ook nog nooit hebben meegemaakt. Maar er volgt nog meer wat we niet hebben meegemaakt...

Opnieuw een elektronische paspoortcontrole opnieuw invullen van de vragenlijst die we op het vliegtuig al hebben ingevuld. Hierdoor zijn we wel iets vlotter bij de bagageband waar onze koffers, na lang wachten, zo goed al laatste komen aangerold. Dit heeft als gevolg dat we weer in een lange rij mogen aanschuiven om... het bewijs dat we de vragenlijst elektronisch hebben ingevuld af te geven.

Logisch gevolg is dat we mee van de laatsten aansluiten in de rij om de huurauto af te halen. Het is inmiddels ruim 22u wanneer we aan de balie onze voucher afgeven. En dan volgt dé verrassing van de inmiddels al lange dag: men vindt totaal geen gegevens over ons of onze voucher terug!

Na veel vijven en zessen - GrealakesTravel is onbereikbaar- kunnen we voor 2 dagen opnieuw een auto huren (op eigen kosten natuurlijk) die ons zal worden terugbetaald zodra onze voucher in orde is. Wanneer dat het geval is kunnen we de auto ook houden tot einde vakantie en als 'pijnstiller' krijgen we een upgrade en mogen zelfs kiezen welk model we krijgen. Ik hoor namen als 'durango' en 'explorer' voorbijkomen maar ben intussen echter te moe van het inwendig opvreten, dat ik de keuze aan hen laat. Het wordt dus een reusachtige explorer met alles op en aan.

Iets voor half 12 komen we eindelijk aan bij ons hotel en ik zeg nog tegen Annette dat het me niet zou verwonderen als ze ons hier ook niet kennen, en jawel hoor... geen boeking op Mr. Schulpen! Net voor mijn lontje is opgebrand wordt er iemand anders bijgehaald die het nog net op tijd uit het kruidvat kan trekken: hij vindt ons via een omweg toch in hun systeem, maar blijkbaar zonder dat er een kamer aan gekoppeld is. Gelukkig wordt dat snel opgelost.

Iets voor middernacht, bij jullie 5u, ploffen we doodmoe op bed.  De blog kan wachten tot later (ja, zo moe ben ik).

Ik had beloofd dit jaar minder uitgebreid te schrijven, maar vandaag moet ik effe wat frustratie kwijt worden ;) Volgende dagen meer foto's en minder tekst.

Oh ja, zojuist (6u50) iemand van GLT kunnen bereiken en ze hebben beloofd er alles aan te doen om het in orde te krijgen. Het is de zevende keer dat we met hen reizen en het moet gezegd dat we zes keer uiterst tevreden waren, dus we hebben er vertrouwen in.  

Wordt ongetwijfeld vervolgd...